Guy Olivier

Er heerst een bepaalde grootsheid in het beeldend werk van Guy Olivier, in de thematiek maar ook in het gebaar. Barokke lijnen brengen zonder schroom dynamiek met hun dans. Ze krioelen, huppelen en walsen op iets wat op een herinnering lijkt van feestelijke dagen. Het woord “herinnering” treft een waas dat over de beelden lijkt te hangen die de tastbaarheid van “momenten” minder concreet maakt. Met een beetje abstractie als resultaat, dat des te spannender voor het oog is.

De kokette dames en Bourgondische avonden hoeven niet eens afgebeeld te worden maar de toeschouwer visualiseert ze al snel. Liefkozende pruillipjes verleiden de kijker zonder moeite. Ze verwijzen naar een klassieke vrouwelijke schoonheid, niet alleen van de vrouw op zichzelf, maar van het vrouwelijke aspect van alles in het leven. Guy Olivier omarmt de krullen, de ronde vormen, de uitbundigheid, de bijvoeglijke naamwoorden en geeft ze een eigentijds jasje.     Met een serieuze culinaire achtergrond en met Maastricht als zijn geboortestad is dat ook niet vergezocht.