Irene Wijnmaalen creëerde een complementaire selectie rijkelijk gehistoriseerde foto’s. Gefascineerd door het Gouden Eeuw-tijdperk van portretten, heeft ze deze esthetiek gebruikt om de tweedeling van puurheid en corruptie achter vrouwelijke portretten tot uitdrukking te brengen. Hoewel de chromatische filters van de werken op tegenovergestelde uiteinden van het spectrum rusten, houdt elke jonge vrouw zich bezig met hetzelfde verhaal, en het is geen verhaal van Jekyll en Hyde. Haar gekleurde foto’s tonen jonge vrouwen in het echte leven met verfijnde, eigentijdse details; het is echter door scherpe waarneming dat de wolf soms gekleed is in schaapskleren. Ze demoniseert haar modellen niet maar plaatst ze eerder als reizigers temidden van een “pauze”. Iedereen heeft een worsteling in het leven of ze nu ergens voor wegrennen of ergens achter aan rennen.